Który z poniższych jest prawdziwy w sprawie protokołów routingu bramy wewnętrznej – protokołu informacji o routingu (RIP) i otwartej najkrótszej ścieżki (OSPF)

Streszczenie:

Protokół informacji o routingu (RIP) i otwartą najkrótszą ścieżkę pierwszą (OSPF) są wewnętrznymi protokołami routingu bramek. RIP jest protokołem wektora odległości, podczas gdy OSPF jest protokołem stanu łącza. RIP jest klasowym protokołem, podczas gdy OSPF jest protokołem bez klasy. RIP jest starszym protokołem, podczas gdy OSPF jest bardziej nowoczesnym i szeroko stosowanym protokołem. Każdy protokół ma swoje mocne i słabe strony.

Kluczowe punkty:

1. RIP i OSPF są wewnętrznymi protokołami routingu bramy.

2. RIP jest protokołem wektora odległości, podczas gdy OSPF jest protokołem stanu łącza.

3. RIP jest klasowym protokołem, podczas gdy OSPF jest protokołem bez klasy.

4. RIP jest starszym protokołem, podczas gdy OSPF jest bardziej nowoczesnym i szeroko stosowanym protokołem.

5. RIP używa liczby chmielu jako metryki do wyboru trasy, a OSPF używa algorytmu najkrótszej ścieżki.

6. RIP ma maksymalną limit liczby przeskoków 15, podczas gdy OSPF nie ma limitu liczby przeskoków.

7. RIP wymienia informacje o routingu co 30 sekund, podczas gdy OSPF wymienia informacje o routingu tylko wtedy, gdy nastąpi zmiana w topologii sieci.

8. RIP obsługuje jedynie równoważenie obciążenia o równym koszcie, podczas gdy OSPF obsługuje nierówne równoważenie obciążenia.

9. RIP ma ograniczoną skalowalność i jest bardziej odpowiedni dla mniejszych sieci, podczas gdy OSPF jest wysoce skalowalny i może obsługiwać większe sieci.

10. RIP jest łatwiejsze do skonfigurowania i wymaga mniejszych kosztów administracyjnych, podczas gdy OSPF ma bardziej złożoną konfigurację i wymaga większego wysiłku administracyjnego.

Pytania:

1. Jakie są różnice między RIP i OSPF?

RIP jest protokołem wektora odległości, podczas gdy OSPF jest protokołem stanu łącza. RIP jest klasowym protokołem, podczas gdy OSPF jest protokołem bez klasy. RIP ma maksymalną limit liczby przeskoków 15, podczas gdy OSPF nie ma limitu liczby przeskoków. RIP wymienia informacje o routingu co 30 sekund, podczas gdy OSPF wymienia informacje o routingu tylko wtedy, gdy nastąpi zmiana w topologii sieci. RIP obsługuje jedynie równoważenie obciążenia o równym koszcie, podczas gdy OSPF obsługuje nierówne równoważenie obciążenia. RIP ma ograniczoną skalowalność i jest bardziej odpowiedni dla mniejszych sieci, podczas gdy OSPF jest wysoce skalowalny i może obsługiwać większe sieci. RIP jest łatwiejsze do skonfigurowania i wymaga mniejszych kosztów administracyjnych, podczas gdy OSPF ma bardziej złożoną konfigurację i wymaga większego wysiłku administracyjnego.

2. Który protokół jest uważany za starszy protokół?

RIP jest uważany za starszy protokół.

3. Który protokół jest szerzej stosowany?

OSPF jest szerzej stosowany.

4. Jaki jest metryka używana przez RIP do wyboru trasy?

RIP używa liczby chmielu jako metryki do wyboru trasy.

5. Czy OSPF ma limit liczby przeskoków?

Nie, OSPF nie ma limitu liczby przeskoków.

6. Jak często informacje o routingu RIP Exchange?

RIP wymienia informacje o routingu co 30 sekund.

7. Kiedy OSPF wymienia informacje o routingu?

OSPF wymienia informacje o routingu tylko wtedy, gdy nastąpi zmiana w topologii sieci.

8. Który protokół obsługuje nierówne równoważenie obciążenia?

OSPF obsługuje nierówne równoważenie obciążenia.

9. Który protokół jest bardziej skalowalny?

OSPF jest bardziej skalowalny.

10. Który protokół jest łatwiejszy do skonfigurowania?

RIP jest łatwiejsze do skonfigurowania.

11. Który protokół wymaga większego wysiłku administracyjnego?

OSPF wymaga większego wysiłku administracyjnego.

12. Jaki jest maksymalny limit liczby przeskoków dla RIP?

Maksymalna limit liczby przeskoków dla RIP wynosi 15.

13. Który protokół może obsługiwać większe sieci?

OSPF może obsługiwać większe sieci.

14. Który protokół jest bardziej odpowiedni dla mniejszych sieci?

RIP jest bardziej odpowiedni dla mniejszych sieci.

15. Jaka jest główna różnica między protokołami wektora odległości i stanu łącza?

Główną różnicą między protokołami wektora odległości a protokołami stanu łącza jest sposób, w jaki wymieniają informacje o routingu. Protokoły wektorowe odległości reklamują trasy, dostarczając odległość do miejsca docelowego (hump humal), a protokoły stanu łącza reklamują trasy, udostępniając całą topologię sieciową.

Który z poniższych jest prawdziwy w sprawie protokołów routingu bramy wewnętrznej – protokołu informacji o routingu (RIP) i otwartej najkrótszej ścieżki (OSPF)

Przejdź do kursu online, aby wykonać tę ćwiczenie.

Wprowadzenie Cisco Networking Academy do dynamicznego routingu

W tym rozdziale wyjaśnia wiele protokołów routingu (szczególnie dynamiczne protokoły routingu) i opisuje ich względne mocne strony i słabe strony. Pokazuje także, jak łatwo odczytać tabelę routingu i zinterpretować wymienione w nim informacje o routingu IPv6.

Z książki

Rodzaje protokołów routingu (3.1.4)

Tabela 3-1 pokazała, w jaki sposób protokoły routingu można klasyfikować według różnych cech. W tej sekcji zawiera przegląd najczęstszych protokołów routingu IP. Większość z tych protokołów routingu zostanie szczegółowo zbadana w innych rozdziałach. Na razie ta sekcja zawiera bardzo krótki przegląd każdego protokołu.

Klasyfikacja protokołów routingu (3.1.4.1)

Protokoły routingu można podzielić na różne grupy zgodnie z ich cechami. W szczególności protokoły routingu można sklasyfikować według ich:

• Zamiar: Protokół bramy wewnętrznej (IGP) lub protokół zewnętrzny (EGP)
• Operacja: Protokół wektora odległości, protokół stanu łącza lub protokół wektorowy ścieżki
• Zachowanie: Klasowy (dziedzictwo) lub protokół bez klasy

Na przykład protokoły routingu IPv4 są klasyfikowane w następujący sposób:

• RIPV1 (dziedzictwo): IGP, wektor odległości, protokół klasyczny
• IGRP (dziedzictwo): IGP, wektor odległości, klasowy protokół opracowany przez Cisco (przestarzały od 12.2 iOS i później)
• RIPV2: IGP, wektor odległości, protokół bez klasy
• EIGRP: IGP, wektor odległości, protokół bez klasy opracowany przez Cisco
• OSPF: IGP, link-stan, protokół bez klasy
• IS-IS: IGP, link-stan, protokół bez klasy
• BGP: EGP, wektor ścieżki, protokół bez klasy

Klasyczne protokoły routingu, RIPV1 i IGRP, są starszymi protokołami i są używane tylko w starszych sieciach. Te protokoły routingu ewoluowały w Bezklasowe protokoły routingu, RIPV2 i EIGRP, odpowiednio. Protokoły routingu stanu łącza są z natury bez klasy.

Rysunek 3-9 pokazuje hierarchiczny widok klasyfikacji dynamicznego protokołu routingu.

Rysunek 3-9 Klasyfikacja protokołu routingu

Protokoły routingu IGP i EGP (3.1.4.2)

Jakiś System autonomiczny (as) to zbiór routerów pod wspólną administracją, taką jak firma lub organizacja. Jak znana również jako domena routingu. Typowe przykłady AS As A As As A’Sieć wewnętrzna i dostawcy usług internetowych’Sieć s.

Internet opiera się na koncepcji AS; Dlatego wymagane są dwa rodzaje protokołów routingu:

• Protokoły bramy wewnętrznej (IGP): Używany do routingu w AS. Jest również określany jako routing. Firmy, organizacje, a nawet usługodawcy używają IGP w swoich wewnętrznych sieciach. IGP obejmują RIP, EIGRP, OSPF i IS-IS.
• Protokoły bramek zewnętrznych (EGP): Używane do routingu między systemami autonomicznymi. Jest również określany jako routing inter-as. Dostawcy usług i duże firmy mogą się połączyć za pomocą EGP. Protokół Border Gateway (BGP) jest jedynym realnym EGP i jest oficjalnym protokołem routingu używanym przez Internet.

Ponieważ BGP jest jedynym dostępnym EGP, termin EGP jest rzadko używany; Zamiast tego większość inżynierów po prostu odnosi się do BGP.

Przykład na rysunku 3-10 zawiera proste scenariusze podkreślające wdrażanie IGP, BGP i routingu statycznego.

Rysunek 3-10 IGP w porównaniu z protokołami routingu EGP

W scenariuszu jest pięć indywidualnych systemów autonomicznych:

• ISP-1: To jest AS i używa IS-IS jako IGP. Łączy się z innymi autonomicznymi systemami i dostawcami usług korzystających z BGP w celu wyraźnego kontrolowania sposobu kierowania ruchu.
• ISP-2: To jest AS i używa OSPF jako IGP. Łączy się z innymi autonomicznymi systemami i dostawcami usług korzystających z BGP w celu wyraźnego kontrolowania sposobu kierowania ruchu.
• AS-1: To duża organizacja i wykorzystuje EIGRP jako IGP. Ponieważ jest multihomed (i.mi., łączy się z dwoma różnymi dostawcami usług), używa BGP do wyraźnego kontrolowania, w jaki sposób ruch w wejściu i pozostawia AS.
• AS-2: To jest organizacja średniej wielkości i wykorzystuje OSPF jako IGP. Jest również multihomed; Dlatego wykorzystuje BGP do wyraźnego kontrolowania, w jaki sposób ruch wchodzi i pozostawia AS.
• As-3: To mała organizacja ze starszymi routerami w AS; używa RIP jako IGP. BGP nie jest wymagane, ponieważ jest jednocześnie (i.mi., łączy się z jednym dostawcą usług). Zamiast tego routing statyczny jest wdrażany między AS a usługodawcą.

BGP wykracza poza zakres tego kursu i nie jest szczegółowo omówiony.

Protokoły routingu wektora odległości (3.1.4.3)

Wektor odległości oznacza, że ​​trasy są reklamowane poprzez dostarczanie dwóch cech:

• Dystans: Identyfikuje, jak daleko jest do sieci docelowej i opiera
• Wektor: Określa kierunek routera następnego hopu lub interfejsu wyjścia, aby dotrzeć do miejsca docelowego

Na przykład na rysunku 3-11 R1 wie, że odległość do sieci 172.16.3.0/24 to jeden przeskok i że kierunek jest poza interfejsem szeregowym 0/0/0 w kierunku R2.

Rysunek 3-11 Znaczenie wektora odległości

Router za pomocą Protokół routingu wektora odległości nie ma wiedzy o całej ścieżce do sieci docelowej. Protokoły wektora odległości używają routerów jako podpisów wzdłuż ścieżki do ostatecznego miejsca docelowego. Jedyną informacją, którą router wie o zdalnej sieci, jest odległość lub metryka do osiągnięcia tej sieci i jakiej ścieżki lub interfejsu, aby się tam dostać. Protokoły routingu odległości nie mają faktycznej mapy topologii sieciowej.

Istnieją cztery IGP wektorów odległości IPv4:

• RIPV1: Protokół pierwszej generacji
• RIPV2: Prosty protokół routingu wektora odległości
• IGRP: Protokół zastrzeżony Cisco pierwszej generacji (przestarzały i zastąpiony przez EIGRP)
• EIGRP: Zaawansowana wersja routingu wektorowego odległości

Protokoły routingu stanu łącza (3.1.4.4)

W przeciwieństwie do operacji protokołu routingu odległości, router skonfigurowany z Protokół routingu stanu łącza może stworzyć pełny widok lub topologię sieci, gromadząc informacje ze wszystkich innych routerów.

Aby kontynuować naszą analogię postów znaków, użycie protokołu routingu link jest jak kompletna mapa topologii sieciowej. Posty znaku po drodze od źródła do miejsca docelowego nie są konieczne, ponieważ wszystkie routery stanu łącza używają identycznej mapy sieci. Router stanu łącza wykorzystuje informacje o stanie łącza, aby utworzyć mapę topologii i wybrać najlepszą ścieżkę do wszystkich sieci docelowych w topologii.

Routery z RIP wysyłają okresowe aktualizacje swoich informacji o routingu do swoich sąsiadów. Protokoły routingu stanu łącza nie korzystają z okresowych aktualizacji. Po zbierzeniu sieci aktualizacja stanu łącza jest wysyłana tylko wtedy, gdy nastąpi zmiana topologii. Na przykład na rysunku 3-12 aktualizacja stanu łącza jest wysyłana, gdy 172.16.3.0 Sieć spada.

Rysunek 3-12 Operacja protokołu stanu łącza

Wideo 3.1.4.4: Operacja protokołu stanu łącza

Przejdź do kursu online i zagraj animację, aby zobaczyć, jak aktualizacja stanu linku jest wysyłana tylko wtedy, gdy 172.16.3.0 Sieć spada.

Protokoły stanu łącza działają najlepiej w sytuacjach, w których:

• Projekt sieci jest hierarchiczny, zwykle występujący w dużych sieciach
• Szybka konwergencja sieci jest kluczowa
• Administratorzy mają dobrą wiedzę na temat wdrożonego protokołu routingu stanu łącza

Istnieją dwa IGP IPv4 w stanie łącza:

• OSPF: Popularny protokół routingu oparty na standardach
• IS-IS: Popularne w sieciach dostawców

Klasyczne protokoły routingu (3.1.4.5)

Największym rozróżnieniem między protokołami routingu z klasą i bez klasy jest to, że protokoły z klasą nie wysyłają informacji o masce podsieci w swoich aktualizacjach routingu. Protokoły routingu bez klasy obejmują informacje o masce podsieci w aktualizacjach routingu.

Dwa oryginalne opracowane protokoły routingu IPv4 to RIPV1 i IGRP. Zostały one utworzone, gdy adresy sieciowe zostały przydzielone na podstawie klas (i.mi., Klasa A, B lub C). W tym czasie protokół routingu nie musiał zawierać maski podsieci do aktualizacji routingu, ponieważ maskę sieciową można określić na podstawie pierwszego oktetu adresu sieciowego.

Tylko RIPV1 i IGRP są klasyczne. Wszystkie pozostałe protokoły routingu IPv4 i IPv6 są bezklasowe. Adresowanie klasowe nigdy nie było częścią IPv6.

Fakt, że RIPV1 i IGRP nie zawierają informacji o masce podsieci w swoich aktualizacjach, oznacza, że ​​nie mogą one dostarczyć masek podsieci o zmiennej długości (VLSMS) i bezklasowego routingu między domenami (CIDR).

Klasyczne protokoły routingu stwarzają również problemy w nieciągłych sieciach. Sieć nieciągłowa ma miejsce, gdy podsieci z tego samego klasycznego głównego adresu sieci są oddzielone innym klasycznym adresem sieciowym.

Aby zilustrować wady klasowego routingu, patrz topologia na rysunku 3-13.

Rysunek 3-13 R1 przekazuje klasową aktualizację do R2

Zauważ, że LANS z R1 (172.16.1.0/24) i R3 (172.16.2.0/24) to oba podsiece tej samej sieci klasy B (172.16.0.0/16). Są one oddzielone różnymi klasowymi adresami sieciowymi (192.168.1.0/30 i 192.168.2.0/30).

Gdy R1 przekazuje aktualizację do R2, RIPV1 nie zawiera informacji o masce podsieci z aktualizacją; Przekazuje tylko adres sieci B klasy B 172.16.0.0.

R2 odbiera i przetwarza aktualizację. Następnie tworzy i dodaje wpis dla klasy B 172.16.0.Sieć 0/16 w tabeli routingu, jak pokazano na rysunku 3-14.

Rysunek 3-14 R2 dodaje wpis dla 172.16.0.0 przez R1

Gdy R3 przekaże aktualizację do R2, nie zawiera również informacji o masce podsieci, a zatem tylko przesyła klasowy adres sieci 172.16.0.0.

R2 odbiera i przetwarza aktualizację i dodaje kolejny wpis dla klasycznego adresu sieci 172.16.0.0/16 do tabeli routingu, jak pokazano na rysunku 3-15. Gdy w tabeli routingu znajdują się dwa wpisy z identycznymi wskaźnikami. Jest to znane jako równoważenie obciążenia.

Rysunek 3-15 R2 dodaje wpis dla 172.16.0.0 przez R3

Nieciągłe sieci mają negatywny wpływ na sieć. Na przykład ping do 172.16.1.1 wróci “U.U.U” ponieważ R2 przekazałby pierwszy interfejs szeregowy 0/0/1 w kierunku R3, a R3 zwróci docelowy kod błędu (u) do R2. Drugi ping wyjdzie z R2’S interfejs seryjny 0/0/0 w kierunku R1, a R1 zwróci udany kod (.). Ten wzór będzie trwał do czasu świst Polecenie jest wykonane.

Bezklasowe protokoły routingu (3.1.4.6)

Nowoczesne sieci nie używają już klasycznego adresowania IP, a maski podsieci nie można określić według wartości pierwszego okTETU. Klasyczne protokoły routingu IPv4 (RIPV2, EIGRP, OSPF i IS-IS) zawierają informacje o masce podsieci z adresem sieciowym w aktualizacjach routingu. Bezklasowe protokoły routingu obsługują VLSM i CIDR.

Protokoły routingu IPv6 są bezklasowe. Rozróżnienie, niezależnie od tego, czy protokół routingu jest klasyczny, czy bez klasy, zwykle dotyczy tylko protokołów routingu IPv4. Wszystkie protokoły routingu IPv6 są uważane za bezklasowe, ponieważ zawierają one długość przedrostka z adresem IPv6.

Ryciny od 3-16 do 3-18 ilustrują, w jaki sposób bezklasowy routing rozwiązuje problemy stworzone z klasą.

Rysunek 3-16 R1 przesyła bezklasową aktualizację do R2

Rysunek 3-17 R2 dodaje wpis dla 172.16.1.Sieć 0/24 za pośrednictwem R1

Rysunek 3-18 Wpis dla 172.16.2.Sieć 0/24 przez R3

w nieciągła sieć Projekt Ryc. 3-16, protokół bez klasy RIPV2 został zaimplementowany na wszystkich trzech routerach. Gdy R1 przekaże aktualizację do R2, RIPV2 zawiera informacje o masce podsieci z aktualizacją 172.16.1.0/24.

Na rysunku 3-17, R2 odbiera, przetwarza i dodaje dwa wpisy w tabeli routingu. Pierwszy wiersz wyświetla klasowy adres sieci 172.16.0.0 z maską podsieci /24 aktualizacji. Jest to znane jako trasa rodziców. Drugi wpis wyświetla adres sieci VLSM 172.16.1.0 z adresem wyjścia i następnego hopu. Jest to określane jako trasa dziecięca. Trasy nadrzędne nigdy nie zawierają interfejsu wyjściowego ani adresu IP następnego hopu.

Gdy R3 przekaże aktualizację do R2, RIPV2 zawiera informacje o masce podsieci z aktualizacją 172.16.2.0/24.

R2 odbiera, przetwarza i dodaje kolejny wpis trasy dziecka 172.16.2.0/24 pod wejściem do trasy nadrzędnej 172.16.0.0, jak pokazano na rysunku 3-18.

Ping z R2 do 172.16.1.1 odniesiebym sukces.

Charakterystyka protokołu routingu (3.1.4.7)

Protokoły routingu można porównać w oparciu o następujące cechy:

• Prędkość konwergencji: Szybkość konwergencji określa, jak szybko routery w topologii sieci dzielą się informacjami o routingu i osiągają stan spójnej wiedzy. Im szybciej zbieżność, tym bardziej preferowany protokół. Pętle routingu mogą wystąpić, gdy niespójne tabele routingu nie są aktualizowane z powodu powolnej konwergencji w zmieniającej się sieci.
• Skalowalność: Skalowalność określa, jak duża może stać się sieć, w oparciu o wdrażany protokół routingu. Im większa jest sieć, tym bardziej skalowalny powinien być protokół routingu.
• Klasa lub bez klasy (użycie VLSM): Protokoły klasowe routingu nie zawierają maski podsieci i nie mogą obsługiwać Maska podsieciowa o zmiennej długości (VLSM). Protokoły routingu bez klasy obejmują maskę podsieci w aktualizacjach. Protokoły bezklasowe routingu obsługują VLSM i lepsze podsumowanie trasy.
• Użycie zasobów: Zastosowanie zasobów obejmuje wymagania protokołu routingu, takich jak przestrzeń pamięci (RAM), wykorzystanie procesora i wykorzystanie przepustowości łącza. Wyższe wymagania dotyczące zasobów wymagają silniejszego sprzętu do obsługi działania protokołu routingu, oprócz procesów przekazywania pakietów.
• Wdrażanie i konserwacja: Wdrożenie i konserwacja opisuje poziom wiedzy wymaganej przez administratora sieci do wdrożenia i utrzymania sieci w oparciu o wdrożony protokół routingu.

Tabela 3-4 podsumowuje charakterystykę każdego protokołu routingu.

Tabela 3-4 Porównanie protokołów routingu

Wektor odległości

Stan łącza

RIPV1

RIPV2

IGRP

EIGRP

OSPF

IS-IS

Prędkość konwergencji

Skalowalność – rozmiar sieci

Użycie VLSM

Użycie zasobów

Wdrażanie i konserwacja

Wskaźniki protokołu routingu (3.1.4.8)

Są przypadki, gdy protokół routingu dowiaduje się o więcej niż jednej trasie do tego samego miejsca docelowego. Aby wybrać najlepszą ścieżkę, protokół routingu musi być w stanie ocenić i rozróżnić dostępne ścieżki. Odbywa się to poprzez użycie routingu metryka.

Metryka to wymierna wartość przypisywana przez protokół routingu do różnych tras w oparciu o użyteczność tej trasy. W sytuacjach, w których istnieje wiele ścieżek do tej samej sieci zdalnej, wskaźniki routingu są używane do określenia całkowitego “koszt” ścieżki od źródła do miejsca docelowego. Protokoły routingu określają najlepszą ścieżkę na podstawie trasy o najniższych kosztach.

Różne protokoły routingu wykorzystują różne wskaźniki. Metryka używana przez jeden protokół routingu nie jest porównywalny z metryką używaną przez inny protokół routingu. Dwa różne protokoły routingu mogą wybrać różne ścieżki do tego samego miejsca docelowego.

Załóżmy na przykład, że PC1 chce wysłać pakiet na PC2. Na rycinie 3-19 protokół routingu RIP został włączony na wszystkich routerach, a sieć zbiegła się. RIP podejmuje decyzję dotyczącą protokołu routingu w oparciu o najmniejszą liczbę chmielu. Dlatego, gdy pakiet przybywa na R1, najlepszą drogą do dotarcia do sieci PC2 byłoby wysłanie go bezpośrednio do R2, mimo że link jest znacznie wolniejszy niż wszystkie inne linki.

Rysunek 3-19 RIP wykorzystuje najkrótszą ścieżkę liczby przeskoków

Na rycinie 3-20 protokół routingu OSPF został włączony we wszystkich routerach, a sieć zbiegła się. OSPF podejmuje decyzję dotyczącą protokołu routingu opartego na najlepszej przepustowości. Dlatego, gdy pakiet przybywa na R1, najlepszą drogą do dotarcia do sieci PC2 byłoby wysłanie go do R3, który następnie przekazałby go do R2.

Rysunek 3-20 OSPF używa szybszych linków

Wideo 3.1.4.8: Protokoły routingu i ich wskaźniki

Przejdź do kursu online i zagraj animację pokazującą, że RIP wybierze ścieżkę z najmniejszą liczbą chmielu, podczas gdy OSPF wybrałby ścieżkę z najwyższą przepustowością.

Aktywność 3.1.4.9: klasyfikuj dynamiczne protokoły routingu

Przejdź do kursu online, aby wykonać tę ćwiczenie.

Aktywność 3.1.4.10: Porównaj protokoły routingu

Przejdź do kursu online, aby wykonać tę ćwiczenie.

Aktywność 3.1.4.11: Dopasuj metrykę do protokołu

Przejdź do kursu online, aby wykonać tę ćwiczenie.

Który z poniższych jest prawdziwy w sprawie protokołów routingu bramy wewnętrznej – protokołu informacji o routingu (RIP) i otwartej najkrótszej ścieżki (OSPF)

UGC netto czerwca 2023 r. Zostało wydane powiadomienie. Egzamin UGC-net z czerwca 2023 r. Odbędzie się w trybie CBT dla ponad 80 osób, w celu ustalenia kwalifikowalności do ‘Junior Research Fellowship’ I ‘Adiunkt’. Wnioski można składać online od 10 maja do 31 maja 2023 r. (Do 05:00 p.M), a egzamin odbędzie się od 13 czerwca do 22 czerwca 2023 r. Wzór egzaminu CBT UGC Net CBT składa się z dwóch dokumentów – papieru I i papieru II. Papier I składa się z 50 pytań, a papier II składa się ze 100 pytań. Kandydaci, którzy przygotowują się do egzaminu, mogą sprawdzić artykuły UGC z poprzedniego roku, co pomaga sprawdzić poziom trudności egzaminu. Kandydaci mogą również spróbować serii testów netto UGC, która pomaga znaleźć swoje mocne i słabe strony.

Stan łącza w porównaniu z protokołami routingu wektora odległości

W tej sekcji opisano dwa najczęstsze i odpowiednie protokoły routingu, które TCP/IP ma do użycia, a mianowicie RIP i OSPF. Kontrowersje otacza debatę nad algorytmami routingu wektorowego w porównaniu z odległością.

Uwaga Protokoły routingu stanu łącza i odległości są również znane jako protokoły bramy wewnętrznej (IGP); Ta koncepcja została omówiona w dalszej części dyskusji na temat interoperacyjności protokołu OSPF i Border Gateway Protocol (BGP). Rozdział 7, „Podsumowanie”, omawia bardziej szczegółowo interoperacyjność OSPF/ BGP.

IGP to klasyfikacja opisująca zastosowanie dynamicznego protokołu routingu do wymiany informacji o routingu w systemie autonomicznym (AS). Przykłady wspólnych IGP obejmują IGRP, OSPF, systemowy system do interpretacji (IS-IS) i RIP. Możesz porównać IGP z protokołem zewnętrznym bramy (EGP), taki jak BGP.

52 Rozdział 2: Wprowadzenie do OSPF

Protokoły routingu stanu łącza

Algorytmy stanu łącza (znane również jako najkrótsza ścieżka pierwsza algorytmy) Tylko zmiany przyrostowe, które miały miejsce od ostatniej aktualizacji tabeli routingu. Podczas tej przyrostowej aktualizacji każdy router wysyła tylko tę część tabeli routingu, która opisuje stan własnych linków, w przeciwieństwie do całej tabeli routingu.

Protokoły routingowe w stanie łącza wymagają routerów okresowego wysyłania aktualizacji routingu do sąsiednich routerów w Internecie. Ponadto protokoły routingu stanu łącza szybko zbieżają swoje aktualizacje routingu w całej sieci w porównaniu z protokołami wektora odległości.

Prędkość, z jaką się zbieżne, powoduje, że protokoły stanu łącza są mniej podatne na pętle routingu niż protokoły wektora odległości. Jednak protokoły stanu łącza wymagają również większej mocy procesora i pamięci systemowej. Jednym z głównych powodów, dla których potrzebna jest dodatkowa moc i pamięć procesora, jest to, że protokoły stanu łącza oparte są na koncepcji rozproszonej mapy, co oznacza, że ​​każdy router ma kopię mapy sieciowej, która jest regularnie aktualizowana. Oprócz wielkości tabeli routingu, liczba routerów w obszarze i liczba przylegań wśród routerów ma również wpływ na pamięć routera i zużycie procesora w protokole LinkState. Czynniki te były oczywiste w starej w pełni rozbitych sieciach asynchronicznego trybu transferu (ATM), w których niektóre routery miały 50 lub więcej przyległych rówieśników OSPF i źle wykonały.

Protokoły stanu łącza oparte są na algorytmach stanu łącza, które są również nazywane algorytmami najkrótszej ścieżki (SPF) lub algorytmami Dijkstra. „SPF w operacji”, później w tym rozdziale, bardziej szczegółowo obejmuje algorytm SPF.

Prostym sposobem zrozumienia, w jaki sposób działa technologia stanu łącza, jest wyobrażenie sobie sieci jako dużej układanki; Liczba elementów w układance zależy od wielkości sieci. Każdy kawałek układanki zawiera tylko jeden router lub jeden LAN. Każdy router „rysuje” na tym kawałku układanki, w tym strzały do ​​innych routerów i LAN. Te elementy są następnie replikowane i wysyłane w całej sieci od routera do routera (za pośrednictwem reklam stanu łącza [LSA]), dopóki każdy router nie ma kompletnej i dokładnej kopii każdego kawałka układanki. Każdy router następnie montuje te elementy za pomocą algorytmu SPF.

Zwróć uwagę na zasadę routingu stanu łącza polega na tym, że wszystkie routery w danym obszarze utrzymują identyczną kopię topologii sieciowej. Z tej mapy każdy router wykonuje serię obliczeń, które określają najlepsze trasy. Ta topologia sieci znajduje się w bazie danych stanu łącza, w której każdy rekord reprezentuje linki do określonego węzła w sieci.

Każdy rekord zawiera następujące informacje:

• Informacje metryczne dotyczące stanu linku

Uzbrojony w te informacje, każdy router może szybko obliczyć najkrótszą ścieżkę od siebie do wszystkich innych routerów.

Algorytm SPF określa, w jaki sposób różne elementy układanki pasują do siebie. Rysunek 2-3 ilustruje wszystkie te elementy złożone w działaniu.

Rysunek 2-3 Operacja stanu łącza

LSA są podstawą bazy danych stanu łącza.

Rysunek 2-3 Operacja stanu łącza

LSA są podstawą bazy danych stanu łącza.

Baza danych stanu łącza (LSDB)

Najkrótsza ścieżka Pierwsze drzewo, każdy router buduje jeden ze sobą jako korzeń.

Protokoły stanu łącza, takie jak OSPF, zalewają wszystkie informacje o routingu, gdy po raz pierwszy stają się aktywne w pakietach stanu łącza. Po zbierzeniu się sieci wysyłają tylko małe aktualizacje za pośrednictwem pakietów stanu łącza.

Charakterystyka OSPF

OSPF to protokół stanu linków, w którym wszystkie routery w informacjach dotyczących domeny routingu, a zatem wie o pełnej topologii sieci. Ponieważ każdy router zna całkowitą topologię sieci, użycie algorytmu SPF tworzy niezwykle szybką konwergencję. Inne kluczowe cechy OSPF są następujące:

• Zapewnia informacje o routingu do sekcji IP pakietu protokołu TCP/IP, najczęściej używanej alternatywy do RIP.

• Wysyła aktualizacje tylko do tabel, zamiast całych tabel, do routerów.

• jest bardziej ekonomicznym protokołem routingu niż RIP w czasie, ponieważ wymaga mniejszego ruchu sieciowego.

• jest bardziej ekonomicznym protokołem routingu niż RIP w czasie, ponieważ wymaga mniejszego ruchu sieciowego.

54 Rozdział 2: Wprowadzenie do OSPF

„To zależy reguła”

Od czasu do czasu wzywam regułę, którą wymyśliłem, że nazywam „to zależy reguła” i teraz ją wywołuję! OSPF jest zwykle bardziej wydajny niż RIP w wymianie informacji o routingu, gdy sieć jest stabilna; Jednak aby ta reguła była prawdziwa, zależy to od zdarzeń sieciowych. Na przykład podczas zewnętrznego zdarzenia konwergencji OSPF może zalać więcej ruchu niż RIP. Weź pod uwagę, że RIP niesie 25 tras na aktualizację; Z drugiej strony OSPF zalewa pojedynczą LSA na drogę zewnętrzną, na którą wpływa zdarzenie konwergencji. Tak więc, pod warunkiem, że masz (stosunkowo) stabilne środowisko, OSPF wiąże się z mniejszym ruchem i z czasem jest statystycznie bardziej ekonomiczne niż RIP. Używanie pojedynczej LSA na drogę zewnętrzną jest nieefektywna, ale OSPF nigdy nie został zaprojektowany jako EGP. Dlatego zalecam wdrożenie OSPF/BGP, gdy obecna jest duża liczba routerów zewnętrznych.

Kolejnym popularnym rodzajem dynamicznego protokołu routingu, który jest oparty na algorytmie Dijkstra SPF. Zastosowanie IS-IS w porównaniu z OSPF było gorąco dyskutowane.

Zintegrowany system pośredni do interpretacji

IS-IS to hierarchiczny protokół routingu OSI, który jest oparty na pracach pierwotnie wykonanych w Digital Equipment Corporation dla DECNET/OSI (faza DECNET V). Ten protokół zalewa sieć informacjami o stanie łącza w celu zbudowania kompletnego, spójnego obrazu topologii sieciowej.

Międzynarodowa Organizacja Standaryzacji (ISO) opracowała następujące protokoły routingu do stosowania w pakiecie protokołu Open System Interconnection (OSI):

• Protokół systemu pośredniego systemu do interakcji (IS-IS)

• Protokół systemu końcowego systemu do interakcji (ES-IS)

• Protokół routingu międzydomenowego (IDRP)

Aby uzyskać więcej informacji na temat IDRP lub ES-IS, zacznij od RFC, które można znaleźć na stronie www.IETF.org.

American National Standards Institute (ANSI) X3S3.3 (Network and Transport Layers) Komitet był motywującą siłą standaryzacji ISO IS-IS, która została pierwotnie opracowana do kierowania sieciami Protocol Bezpośrednicy ISO (CLNP). Od tego czasu utworzono wersję, która obsługuje zarówno sieci CLNP, jak i IP. Jest zwykle określany jako zintegrowany IS-IS; To jest wersja omówiono tutaj.

Protokoły routingu OSI są podsumowane w kilku dokumentach ISO; Osoby zajmujące się IS-IS są następujące:

• ISO 10589: Definicja standardów IS-IS

• RFC 1195: IS-IS-IS-IS

Protokoły routingu wektora odległości

Wektor odległości oznacza, że ​​informacje wysyłane z routera do routera są oparte na wpisie w tabeli routingowej, która składa się z odległości i wektora do miejsca docelowego – dystans jest to, co „kosztuje”, aby dostać się tam, a wektor jest „kierunkiem”, aby dostać się do miejsca docelowego.

Protokoły wektora odległości są często określane jako protokoły Bellman-Ford, ponieważ oparte są na algorytmie obliczeniowym opisanym przez R. mi. Herold; Pierwszy opis rozproszonego algorytmu jest przypisywany Fordowi i Fulkersonowi. Algorytmy wektora odległości (znane również jako algorytmy Bellman-Ford) wymagają każdego routera do wysłania całego stolika routingu, ale tylko do sąsiadów. Sąsiad następnie przekazuje cały swój stół routingowy do sąsiadów i tak dalej. Rysunek 2-4 ilustruje ten proces przekierowania tabeli routingu.

RYSUNEK 2-4 WEDREKCJA DOLICZENIE

RYSUNEK 2-4 WEDREKCJA DOLICZENIE

Każdy router musi być opowiedzi o zmianie, gdy sieć spadnie.

Każdy router musi być opowiedzi o zmianie, gdy sieć spadnie.

Jak pokazuje rysunek 2-4, ilekroć zachodzi zmiana w sieci, powoduje to wysyłanie całej tabeli routingu z sąsiada, aby sieć mogła się rekonstrukcja w odpowiedzi na zdarzenie sieciowe (sieć w dół). Nie pokazano okresowego wysyłania tabeli routingu między sąsiadami-mechanizm, który podwójnie sprawdza, że ​​informacje o routingu są prawidłowe.

56 Rozdział 2: Wprowadzenie do OSPF

Charakterystyka protokołu informacji o routingu

RIP V1 to protokół wektorowy odległości zaprojektowany w Berkeley pod koniec lat 60. XX wieku, który jest nadal szeroko wdrażany. W tym protokole router wymienia tylko informacje o routingu z podłączonych sąsiadów. Kluczowe cechy RIP są następujące:

• RIP transmituje co 30 sekund, aby utrzymać integralność sieci.

• RIP utrzymuje tabele routingowe, pokazujące liczbę chmielu między routerami i jest ograniczony do liczby 15-hopowej.

• Router za pomocą RIP przekazuje całą tabelę routingu do każdego bezpośrednio podłączonego routera sąsiada, o którym wie.

Szczegółowa dyskusja na temat RIP nie jest zbyt istotna w książce poświęconej OSPF, ale jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na temat RIP v1 i v2, rozważ następujące zasoby:

• Routing TCP/IP, tom I, autor: Jeff Doyle. Rozdział 5 jest poświęcony RIP.

• Protokół informacji o routingu (RIP) w Cisco.com:

• RFC 2453 RIP wersja 2, opublikowana w 1998 roku

Wniosek

Algorytmy stanu łącza wysyłają małe aktualizacje wszędzie; Algorytmy wektora odległości wysyłają duże aktualizacje tylko do sąsiednich routerów. Ponieważ tworzą spójny widok Internetu, algorytmy stanu łącza są nieco mniej podatne na pętle routingu niż algorytmy wektora odległości. Gdy sieć jest w stanie stabilnym lub ustalonym, protokoły stanu łącza pozwalają na płynne routing.

Z drugiej strony algorytmy stanu łącza mogą na przykład powodować znaczący, szeroko rozpowszechniony ruch kontrolny, gdy zdarzenie sieciowe i zdarzenie musi być zalane w całej sieci. Głównym problemem w dzisiejszych sieciach jest ilość powodzi, które mogą się zdarzyć, gdy sieci stale rosną.

Algorytmy stanu łącza są również trudne obliczeniowo w porównaniu z algorytmami wektora odległości, wymagające większej mocy procesora i pamięci niż algorytmy wektora odległości. Stało się to jednak mniejszym problemem, ponieważ możliwości przetwarzania routera uległy poprawie.

Algorytmy stanu łącza mogą zatem być droższe do wdrożenia i obsługi. Pomimo ich różnic, oba typy algorytm.

Kontynuuj czytanie tutaj: SPF działający

Czy ten artykuł był pomocny?

Zalecane książki

• Ilustrowany TCP/IP
• Sieci komputerowe: podejście odgórne
• Sieci komputerowe: podejście systemowe
• Komunikacja danych i nawiązywanie kontaktów
• Sieci komputerowe: zasady, protokoły i praktyka
• Sieci komputerowe: protokoły internetowe w akcji

Różnica między RIP i OSPF

Protokół routingu opisuje reguły, które muszą następować router, podczas gdy wchodzi w interakcje z sąsiednimi routerami, aby nauczyć się ścieżki i utrzymać sieć w tabelach routingu. RIP i OSPF są protokołami routingu bramy wewnętrznej, które różnią się na wiele sposobów.

Główna różnica polega na tym, że RIP spada w kategorii protokołu routingu wektora odległości, podczas gdy OSPF jest przykładem routingu stanu łącza. Inna różnica polega na tym, że RIP używa algorytmu Bellman Ford, podczas gdy OSPF używa algorytmu Dijkstra.

Istnieją dwie odmiany protokołów routingu dla Internetu, które są IGP i EGP. IGP (protokół routingu bramy wewnętrznej) jest ograniczony do autonomicznego systemu, co oznacza, że ​​wszystkie routery działają w systemie autonomicznym.

Z drugiej strony, EGP (protokół routingu zewnętrznego bramy) Działa dla dwóch autonomicznych środków z jednego autonomicznego systemu do drugiego i odwrotnie. Jakiś System autonomiczny jest granicą logiczną, która reprezentuje sieć, która działa pod jedną wspólną administracją.

Trzy klasy protokołów routingu to

• Wektor odległości: Protokół routingu odległości znajduje najlepszą ścieżkę do zdalnej sieci za pomocą względnej odległości. Za każdym razem, gdy pakiet przechodzi przez router, jest nazywany chmielem. Najlepsza trasa to trasa, która ma najniższą liczbę chmielu do sieci. RIP i EIGRP są przykładami protokołów routingu odległości.
• Stan łącza: Najpierw znany jest również jako najkrótsza ścieżka, w której każdy router tworzy trzy oddzielne tabele. Każda tabela wykonuje swoje różne funkcje, takie jak jedna śledzenie bezpośrednio dołączonych sąsiadów, drugi określa topologię całej sieci, a trzecia jest używana do tabeli routingu. OSPF jest przykładem protokołu routingu stanu łącza.
• Hybrydowy: Używa charakterystycznego stanu wektora odległości i łącza, takiego jak EIGRP.

Treść: RIP vs OSPF

1. Wykres porównania
2. Definicja
3. Kluczowe różnice
4. Wniosek

Wykres porównania

Podstawa do porównania	ROZERWAĆ	OSPF
Oznacza	Protokół informacji o routingu.	Najpierw otwórz najkrótszą ścieżkę
Klasa	Protokół routingu wektora odległości	Protokół routingu stanu linku
Domyślna metryka	Licznik skoków	Przepustowość (koszt)
Dystans administracyjny	120	110
Konwergencja	Powolny	Szybko
Podsumowanie	Automatyczny	podręcznik
Zaktualizuj timer	30 sekund	Tylko wtedy, gdy pojawią się zmiany
Liczba liczby przeskoku	15	Nic
Zastosowany adres multiemisji	224.0.0.9	224.0.0.5 i 224.0.0.6
Protokół i użyty port	UDP i port 20	IP i port 89
Zastosowany algorytm	Bellman-Ford	Dijkstra

Definicja RIP

Protokół informacji o routingu to proste wdrożenie routingu wektorów odległości dla sieci lokalnych. Co 30 sekund dostarcza całą tabelę routingu do wszystkich aktywnych interfejsów. Licznik skoków jest jedynymi wskaźnikami opisującymi najlepszą ścieżkę do zdalnej sieci, ale może to być 15 na maks. Zapobiega roczaniu pętli, ograniczając liczbę liczby chmielu dozwolonych na ścieżce.

Istnieją dwie wersje RIP, RIP wersja 1 i RIP wersja 2 Różnica między obiema wersjami jest przedstawiona na poniższej tabeli.

Cechy	RIPV1	RIPV2
Wsparcie klasowe	Klasa	Bezklasowy
Obsługuje maskę podsieci zmiennej (VLSM)	NIE	Tak
Wysyła maskę podsieci wraz z aktualizacją routingu	NIE	Tak
Komunikuje się z innym routerem RIP przez następujący typ adresu	Audycja	Multiemisja
Definicja RFC	RFC 1058	RFCS 1721, 1722 i 2453
Obsługuje uwierzytelnianie	NIE	Tak

Konwergencja to proces gromadzenia informacji topologicznych lub aktualizacji informacji dla innych routerów za pośrednictwem wdrożonego protokołu routingu. Konwergencja występuje, gdy router jest przechodzący z stanów przekazywania lub blokowania, i zapobiega przekazywaniu danych w tym momencie.

Głównym problemem z konwergencją jest czas potrzebny na aktualizację informacji w urządzeniu. Powolna konwergencja może powodować niespójną tabelę routingu i pętle routingu. Formularze pętli routingu podczas informacji o routingu nie są aktualizowane lub gdy informacje propagowane w całej sieci są błędne.

Podzielone horyzonty I Zatrucie trasy jest rozwiązaniem problemu pętli routingu. Podzielony horyzont egzekwuje zasadę, która zapobiega formularze informacyjnej wysyłającemu z powrotem do źródła, od którego otrzymano. W zatruciu trasy, gdy jakakolwiek sieć zejdzie w dół routera, symuluje sieć jako 16 we wpisie tabeli (która jest nieosiągalna lub nieskończona, ponieważ dozwolone jest tylko 15 chmielu). Ostatecznie powoduje to rozpowszechnianie informacji o zatrutych trasie na wszystkie trasy w tym segmencie.

RIP wada polega na tym, że jest nieefektywna w dużych sieciach lub w sieciach, w których instalowana jest duża liczba routerów.

RIP Timers

• Zaktualizuj timer określa, w jaki sposób router wyśle ​​aktualizację tabeli routingu, a jego wartość domyślna wynosi 30 sekund.
• Nieprawidłowy timer Określa czas trasy, do której może pozostać w tabeli routing. Nieprawidłowa trasa nie jest usuwana z tabeli routing. Domyślna wartość nieprawidłowego timera wynosi 180 sekund.
• Trzymanie czasu Wskazuje czas, do którego trasy jest zabronione otrzymywania aktualizacji. RIP nie otrzyma żadnych nowych aktualizacji dla tras, gdy znajdują się w stanie trzymania; Jego domyślna wartość wynosi 180 sekund.
• Timer spłukiwania Określa, jak długo można zachować trasę w tabeli routingu przed wypłukiwaniem, gdy nie otrzymają nowych aktualizacji. Jego domyślna wartość wynosi 240 sekund.

Definicja OSPF

Najpierw otwórz najkrótszą ścieżkę jest stanem łącza i hierarchicznym algorytmem routingu IGP. Jest to ulepszona wersja RIP, która zawiera funkcje takie jak routing wielościeżkowy, routing najniższych kosztów i równoważenie obciążenia. Jego główną metryką jest koszt ustalenia najlepszej ścieżki.

OSPF obejmuje typ usługi routing, co oznacza, że ​​można zainstalować wiele tras według priorytetu lub rodzaju usługi. OPSF OSPF równoważenie obciążenia w którym równo rozpowszechniają ogólne drogi ruchu. Umożliwia także sieci i routery podzielone na podzbiory i obszary, które zwiększają wzrost i łatwość zarządzania.

OSPF Włącza (typ 0) uwierzytelnianie We wszystkich wymianach między routerami, co oznacza domyślnie te wymiany w sieci nie są uwierzytelnione. Oferuje dwie inne metody uwierzytelniania, proste hasło uwierzytelnianie i Uwierzytelnianie MD5. Obsługuje trasy specyficzne dla podsieci, specyficzne dla hosta i bezklasowe.

W OSPF routing odbywa się poprzez podtrzymanie bazy danych z informacjami o stanie łącza w routerach i ciężarach trasy obliczonych za pomocą stanu łącza, adresu IP itp. Stany łącza są przesyłane przez system autonomiczny do routerów w celu aktualizacji bazy danych. Następnie każdy router buduje najkrótsze drzewo ścieżki jako węzeł korzeniowy, na podstawie ciężarów przechowywanych w bazie danych.

Kluczowe różnice między RIP i OSPF

1. RIP zależy od liczby chmielu, aby określić najlepszą ścieżkę, podczas gdy OSPF zależy od kosztu (przepustowość), co pomaga w określaniu najlepszej ścieżki.
2. Odległości administracyjne (AD) mierzy prawdopodobieństwo otrzymania informacji o routingu na routerze z sąsiedniego routera. Odległość administracyjna może się różnić od liczb całkowitych od 0 do 255, gdzie 0 określa najbardziej zaufaną liczbę całkowitą, a 255 oznacza, że ​​nie można przejść przez tę trasę nie. Wartość reklamy RIP wynosi 120, podczas gdy dla OSPF wynosi 110.
3. Konwergencja w RIP jest przeciwnie powolna jest szybka w OSPF.
4. Podsumowanie Umożliwia wpis w tabeli routingu, aby zilustrować zbiór numerów sieciowych IP. RIP obsługuje automatyczne podsumowanie, w porównaniu z OSPF obsługuje ręczne podsumowanie.
5. W OSPF nie ma limitu liczby przeskoku. Wręcz przeciwnie, RIP jest ograniczony do 15 hopów.

Wniosek

RIP jest najczęściej stosowanym protokołem i generuje najniższe koszty ogólne, ale nie można go używać w większych sieciach. Z drugiej strony OSPF działa lepiej niż RIP pod względem kosztów transmisji i jest odpowiedni dla większych sieci. OSPF zapewnia również maksymalną przepustowość i najniższe opóźnienie w kolejce.

Powiązane różnice:

1. Różnica między OSPF i BGP
2. Różnica między EIGRP i OSPF
3. Różnica między routingiem wektora odległości a routingiem stanu łącza
4. Różnica między routingiem statycznym i dynamicznym
5. Różnica między tabelą faktów a tabelą wymiarów

Uwagi

1. Abhijeet Waghmare mówi 10 września 2018 o 10:07